Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Her şey böyle başladı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Her şey böyle başladı.